- Zespół opóźnionej fazy snu (ang. Delayed Sleep Phase Syndrome, DSPS) jest jednym z najczęstszych zaburzeń rytmu okołodobowego, szczególnie u osób poniżej 30. roku życia. Zaburzenie to powstaje w wyniku braku zgodności pomiędzy własnym, wewnętrznym, biologicznie preferowanym przez człowieka rytmem snu i aktywności (rytmem endogennym) a rytmem chodzenia spać i wstawania narzuconym przez normy społeczne, związanym z 24-godzinnym rytmem czasu. Istotą zaburzenia jest opóźnienie wewnętrznego zegara biologicznego regulującego poru snu o co najmniej kilka godzin w stosunku do średniej w społeczeństwie.
- Somnambulizm (lunatyzm) – zaburzenie snu z grupy parasomnii polegające na siadaniu, wstawaniu z łóżka, rzadziej chodzeniu podczas snu. Ataki somnambulizmu występują najczęściej w pierwszej połowie nocy podczas snu głębokiego (stadia 3 i 4 NREM). Somnambulizm występuje często u dzieci w wieku 4–8 lat. W tej grupie częstość tego zaburzenia wynosi nawet do 30% i jest ono związane z dojrzewaniem układu nerwowego, dlatego podawanie leków jest z reguły niewskazane. Somnambulizm występuje u około 1% osób dorosłych.
- Jet lag – zaburzenia snu powodowane podróżą ze zmianą co najmniej dwóch stref czasowych. Zaburzenia snu są szczególnie nasilone podczas podróży z zachodu na wschód (skrócenie dnia). Podróże ze wschodu na zachód (wydłużenia dnia) są przeważnie lepiej tolerowane.
- Narkolepsja – nadmierna senność w ciągu dnia, która może się objawiać atakami snu w ciągu dnia, występującymi często niespodziewanie (dla wielu osób ataki snu są nie do przezwyciężenia); może występować również jako utrzymująca się senność przez dłuższy czas lub jako mikrosen polegający na bardzo krótkich okresach snu wtrąconych w stan czuwania; katapleksja – kolejny objaw narkolepsji – polega na nagłej utracie kontroli siły mięśniowej.
PRZYKŁADY ZABURZEŃ SNU
